Ik was 38 en besloot voor mijzelf te kiezen. Het leven dat ik had, voelde niet goed voor mij. Ik had mijzelf in de jaren daarvoor weer herontdekt en in het huidige leven kon ik niet mijzelf zijn. Dat maakte dat ik me zeer verdrietig en eenzaam voelde. Ik wilde mezelf weer terug. Een scheiding was in mijn ogen de enige mogelijkheid om daaraan te kunnen voldoen.
Ik wil de kinderen dit niet aandoen
Maar wat voelde ik mij schuldig ten opzichte van mijn kinderen. Want als ik besloot met de relatie met hun vader te stoppen, dan betekende dat het leventje van hen ook drastisch zou veranderen. Zouden ze wel in hun vertrouwde omgeving kunnen blijven? Hoe schadelijk zou de scheiding voor ze gaan worden? Hoe verdrietig zouden ze zijn? Hoe ongelukkig gaan ze worden? Gaan ze zich schamen voor gescheiden ouders? Worden ze er misschien mee gepest? Kunnen ze omgaan met 2 verschillende woonplekken? Hoe wordt het contact tussen mij en mijn ex-partner?
Oftewel, scheiden is lijden voor de kinderen. En dat is in mijn ogen de nummer 1 reden (de nummer 2 is, omdat het financieel niet uitkomt) om de scheiding zo lang mogelijk uit te stellen of om helemaal niet te scheiden. Ook ik voelde die. En daardoor durfde ik maar niet te springen. Ik bleef als het ware op een duikplank staan, keek naar beneden en zag daar voor me hoe mijn kinderen verdrietig zouden zijn.
Alles veranderde door dat ene boek
Totdat een collega mij het boek ‘De kracht van kwetsbaarheid’ van Brene Brown gaf. Ik weet nog dat ie eerst een jaar in een hoekje heeft gelegen. Ik wist dat als ik dit boek zou lezen, alles zou veranderen. En op de één of andere manier was ik bang voor die waarheid. Nu weet ik dat ik vooral bang was om de realiteit onder ogen te zien en leefde ik als een struisvogel verder alsof er niets aan de hand was. En toen begon ik te lezen in dat boek… het was alsof ik met een mokerslag wakker werd geschud. Ik heb er zeker ook hoofdpijn aan over gehouden.
Ik citeer: We kunnen onze kinderen niet geven wat we zelf niet hebben.
Die zin raakte mij zo. Want ik wist dat mijn kinderen nooit later een gelukkige relatie konden krijgen als wij hen daar niet in voor zouden gaan. Ik wil dat mijn kinderen geluk kennen en later lief kunnen hebben met iemand anders. Als wij dat zelf niet kunnen, dan kan ik dit mijn kinderen nooit geven en gaan ze dit later zelf ook nooit krijgen.
Springen in het diepe
Ik wist dus dat ik die cirkel moest doorbreken. En dus ben ik gesprongen. In het diepe. En daardoor werden mijn toenmalige partner en kinderen ook de duikplank opgeduwd en moesten zij ook ineens in het diepe springen. Maar als je er samen voor kunt zorgen dat je daar in het water samen voor de kinderen blijft zorgen, ze een zwemband toereikt als ze het nodig hebben, dan komt het uiteindelijk allemaal goed.
Want een scheiding hoeft niet persé slecht te zijn voor kinderen. Een slechte scheiding is dat echter wel. En datzelfde geldt voor een slechte relatie. En als je alles al hebt geprobeerd, inclusief relatietherapie, en het blijft een slechte relatie voor jullie als ouders, dan is het belangrijk dat je je kinderen iets gaat geven waar ze recht op hebben. Het beste dat ik mijn kinderen namelijk kan geven is zelf moed tonen en met hart en ziel leven. Als ik mezelf dit geef, dan geef ik dit ook mijn kinderen…
Nu na vijf jaar kan ik met oprechtheid zeggen dat alles goed is gekomen. Een paar weken geleden dronk ik met mijn kinderen een theetje waar zo’n leuke vraag aan zit. De vraag was: ‘Waar schaam je je weleens voor?’ Ik vroeg door en vroeg ze of ze zich weleens schaamden voor hun gescheiden ouders? ‘Nee?’ reageerden ze ongeveer alledrie. Het werd een heel mooi gesprek die wat dieper inging op het leven met gescheiden ouders. Ze refereerden juist heel erg terug op het leven dat we leidden toen we nog met z’n allen in één huis woonden. Het verbaasde mij wat ze toch allemaal van de spanningen hebben meegekregen die ik in die tijd voelde. Die spanning is er nu af en dat maakt dat ook mijn kinderen nu kunnen werken aan een beter bezield leven met hart en ziel. Nu is daar juist ruimte voor gekomen!
