Gisteren ben ik op bezoek geweest bij scheidingsdeskundige Freddy Bonhof uit Apeldoorn.Freddy is zeer deskundig in zijn vak, maar het voornamelijke verschil met een schedingsdeskundige en een mediator is dat hij niet neutraal hoeft te blijven en eerlijk mag zeggen wat hij vindt.
We krijgen het daardoor ook over stellen die elkaar het leven zuur maken na de scheiding, omdat ze boos en verdrietig zijn dat de relatie voorbij is. Of omdat ze boos zijn dat de ander al zo snel weer iemand anders heeft.
Wij hanteren beiden dezelfde kijk op het beëindigen van een relatie. Freddy is al 25 jaar gelukkig met dezelfde vrouw. Ik nu 5 jaar met mijn 2e man. Wat nou als men een liefdesrelatie met iemand ziet als een periode gezamenlijk optrekken om jezelf te kunnen ontwikkelen? En zodra dit niet meer past, dat men dan afscheid neemt van elkaar, elkaar bedankt voor de mooie tijd en weer verdergaat om eventueel alleen of met iemand anders weer aan zijn ontwikkeling te werken.
Binnen je relatie heb je je eigen sociale, emotionele, cognitieve, seksuele en lichamelijke ontwikkeling. Binnen je relatie moet dit wel matchen. Als dit eerst wel matchte, maar nu niet meer, dan moet je afscheid van elkaar kunnen nemen en weer verder kunnen gaan.
Veel stellen hebben nu het gevoel dat het mislukt is, dat je zelfs faalt als je relatie niet lukt. Dit is echter alleen maar zo als je een relatie ziet als iets dat moet lukken en je de rest van je leven bij één en dezelfde persoon moet blijven. Als je het bekijkt vanuit het maatschappelijke, traditionele oogpunt, ja dan faal je inderdaad.
In principe heeft de kerk ons deze manier van leven opgelegd, wel met een goede reden. Het werd verboden om nog verschillende partners te hebben, terwijl dat voor die tijd heel normaal was. De soa’s groeiden de pan uit en om de mensheid te beschermen tegen deze ziektes, besloot de kerk dat je de rest van je leven tot de dood je scheidt bij één en dezelfde partner moest blijven.
Hoe kan het toch dat wisselen van partner iets is wat zoveel voorkomt? Ik denk dat het antwoord is dat wij van nature niet gemaakt zijn om ons leven maar één partner te hebben. Ik moet wel zeggen dat één partner wel heel duidelijk en overzichtelijk is. Ik moet er zelf niet aan denken om meerdere partners te hebben, want daar heb ik met mijn huidige agenda helemaal geen tijd voor. Maar het feit dat ik nu meerdere levenspartners versleten heb, heeft mij wel heel veel gebracht. Ik heb me hierdoor juist kunnen ontwikkelen tot de persoon die ik nu ben.
Roep ik nu dan op om je relatie op te geven bij de kleinste tegenslag? Nee, absoluut niet! Maar als wij geheel tegen de natuur van de mensheid in onszelf wijs blijven maken dat we geboren zijn voor één partner de rest van ons leven, no matter what en ons leven daar zelfs voor opgeven, dan doen we ons tekort. Ik vind dat onze mindset aangepast moet worden aan ons natuurlijke basisstation. En dat we vooral naar al die verschillende gebieden moeten blijven kijken. Dat we onszelf op sociaal, emotioneel, cognitief, seksueel en lichamelijk gebied kunnen blijven ontwikkelen binnen onze relatie. Ik vind het fijn dat dit met mijn huidige partner allemaal kan. Zo blijf ik groeien op alle gebieden. Kan ik mij op één van de gebieden niet meer ontwikkelen? Dan hoop ik dat ik eerst kan kijken of ik die ontwikkeling met anderen aan kan gaan naast mijn huidige partner. Lukt dit niet, dan wordt het tijd voor iemand anders naast mij en gun ik hem ook weer een verfrissing om verder te komen in zijn leven.
Voor iedereen die nu in scheiding ligt of misschien elkaar zelfs wel de tent uitvecht om welke reden dan ook, erken gewoon dat jullie op één en meerdere gebieden niet meer matchen en dat je jezelf en elkaar tekort doet als je bij elkaar blijft. Wees ontzettend dankbaar voor de mooie tijd samen en voor jullie kinderen en gun elkaar een verdere ontwikkeling. Gun het jezelf. Grijp jezelf bij elkaar en maak iets moois van je leven. Het leven is echt te kort en te mooi om bij de pakken neer te zitten.
